Co by się stało, gdyby się nie stało to, co się stało?

Imię: Mekare
Nazwisko: Miyamoto

Data urodzenia: 21 czerwca 1995 roku

Wiek: 18 lat

Dom: Okamishi

Rok: VII

Krew: czysta

Różdżka: sztywna, 11 cali, heban, włos z głowy Wili

Patronus: tygrys syberyjski

Zwierzę: czarna kotka - Serafina

~○~Powiązania~○~

Nad Kyoto właśnie zachodziło słońce. Skąpane w jego ostatnich promieniach wiśnie były właśnie w porze kwitnienia, ich delikatne płatki migotały lekko poruszane wiatrem. Jednak nie wszystkich cieszył ten widok.

Na chodach jednego z domów na przedmieściu siedziała czarnowłosa dziewczyna, bawiąc się nerwowo swoimi długimi, zaplecionymi w drobne warkoczyki włosami. Na kolanach trzymała czarnego niczym noc kota, który leniwie mrużył oczy. Obok stała sporych rozmiarów walizka.

Nagle zwierzę czujnie nastawiło uszu i zeskoczywszy na ziemię miauknęło głośno.

- O co chodzi Serafino – zapytała dziewczyna wstając i odruchowo sięgając po różdżkę. Rozglądnęła się po ulicy. Była niewysoka i drobna. – Nikogo tutaj nie ma – powiedziała, patrząc z wyrzutem na kotkę.  

Ponownie usiadła, wzdychając ciężko. Raz po raz zastanawiała się, czy dobrze postąpiła. Nie miało to jednak większego znaczenia. Nie było odwrotu. Wszystko ma swoją cenę. Musiała zostać lojalna.

Powoli zapadał zmierzch, a czarnowłosa nadal tkwiła w tym samym miejscu. Zaszła w niej jednak pewna zmiana. W miarę, jak niebo ciemniało, kontury jej postaci rozmazywały się, a ona sama stapiała się z nachodzącą nocą.  Działał dar bóstwa opiekuńczego - Tsukyomi, należała bowiem do jego domu i była jedną z tych, którzy obudzili w sobie jego moc.

W uliczce rozległy się kroki. W mdłej poświacie latarni dało się zauważyć kobietę. Zmierzała pewnym krokiem w stronę domu, gdzie czekała dziewczyna z kotem. Nie od razu zauważyła nocnego gościa.

Krzyknęła wystraszona, gdy nagle poczuła na ramieniu dotyk.

- Spokojnie ciociu – usłyszała na raz. Z mroku wyłoniła się znajoma sylwetka. – To ja.

- Mekare – odetchnęła kobieta, wypuszczając głośno powietrze. – Przestraszyłaś mnie kochanie – powiedziała z lekką naganą w głośnie, ale nie mogła powstrzymać uśmiechu. – Co tu robisz? – zapytała, przyciągając do siebie bratanicę.

- Uciekłam od ojca – powiedziała dziewczyna, obejmując mocno ciotkę. – Mogę zostać na noc?

- Oh, kochanie – twarz Saori Miyamoto wyrażała smutek i troskę. – Chodź do środka, pewnie zmarzłaś. Napijemy się herbaty i wszystko mi opowiesz.

***

- Teraz widzisz, że nie mogłam z nim zostać – Mekare siedziała przy kuchennym stole, obejmując dłońmi kubek z herbatą. – On mnie nienawidzi.

- Dziecko, nie mów tak. Jest twoim ojcem – zaprotestowała bez przekonania ciotka.

- Nawet ty w to nie wierzysz – uśmiechnęła się smutno dziewczyna, patrząc na nią brązowymi, niemal czarnymi oczyma. – Spójrzmy prawdzie w oczy – powiedziała spokojnie. – Nie może mi wybaczyć tego, że matka go zostawiła. Łudzi się, że gdybym nie przyszła na świat byliby razem – skrzywiła się.

Mocniej zacisnęła palce na gorącym naczyniu. Była zła i rozgoryczona. Zastanawiała się, jak mogło do tego wszystkiego dojść. Przecież zawsze patrzyła na świat z dystansem. Chłodna realistka, oto kim była, jak mogła o tym zapomnieć? Dlaczego tak bardzo chciała akceptacji tego jednego człowieka, którego nawet nie znała?

 Nie potrafiła sobie odpowiedzieć na to pytanie.

- Wiesz ciociu – zagadnęła po chwili. – To jeszcze nie wszystko – odstawiła herbatę i wstała. Zdjęła skurzaną, powycieraną już kurtkę i koszulkę. Uśmiechnęła się, widząc minę swojej krewnej, gdy tak stała pośrodku kuchni w samym staniku. – Zawsze wiedziałam, czego chcę.  I nigdy nie wahałam się po to sięgnąć, wiesz o tym – powiedziała. Odgarnęła włosy z pleców i odwróciła się.

- Mekare! – jęknęła Saori, ledwie dobywając głosu. Wpatrywała się przerażona w wielobarwnego smoka, który rozpościerał skrzydła na łopatkach jej bratanicy. Dolna partia tatuażu niknęła przykryta spodniami, natomiast ziejąc ogniem paszcza bestii sięgała karku. – Co ty zrobiłaś?

- Wstąpiłam do Yakuzy – odpowiedziała. – Teraz mam nową rodzinę. Chciałam, żebyś wiedziała. Ciebie jednej nie potrafię okłamać – wyznała, ubierając się.

Niczego nie mogła ukryć przed jedyną osobą, której zależało na niej od urodzenia. Zawdzięczała ciotce szczęśliwe dzieciństwo, wszystkie małe i duże radości. Obiecała sobie, a słowa zawsze dotrzymywała, że nigdy nie okłamie tej kobiety. Tak też było. Kłamała bez zmrużenia okiem, bezbłędnie, gdy tylko wymagała tego sytuacja. Umiała docenić dobry blef, ale nienawidziła, kiedy starano się ją oszukać.

- Dlaczego? – pani Miyamoto, nie mogła zrozumieć. Jakie szaleństwo pchnęło jej ukochane, dotąd kochające samotność pośród książek dziecko, do takiej decyzji?

- Bo Tsukasa ma siłę, o której inni mogą tylko marzyć – wyjaśniła, wpatrując się w noc. Bo gardzę ludźmi o słabym charakterze, pomyślała, teraz mogę nimi manipulować bez przeszkód. Bo marzyłam od tym, od kiedy skończyłam jedenaście lat i spotkałam jego starszego syna – Hiroyę, uśmiechnęła się na wspomnienie.

- Mekare – westchnęła kobieta, jakby to jedno słowo mogło cofnąć czas.

- Nie martw się ciociu – dziewczyna podeszła i przykucnęła przy niej. – Zawsze będę o ciebie dbała. Dla bliskich mogę zrobić wszystko.

***

Dodatkowe informacje:

- kocha stare mugolskie kino,

- uzależniona od kofeiny,

-biseksualna,

- bardzo dobra w transmutacji i ważeniu eliksirów,

- tańczy,

- nienawidzi zimna i wilgoci,

- zawsze ma lodowate dłonie,

- narzeczona Hiroyi Tsukasy.

[edit 13.10.12]

[Witam Was, Misie Kolorowe bardzo serdecznie! Liczę na udaną współpracę, jestem otwarta na wszystkie wątki. Twarzy użyczyła BoA Kwon. ]